De afgelopen weken..

Hallo,
En daar zijn wij dan.. afgelopen vrijdag alweer drie weken in Ghana!
De weken gaan snel voorbij. Dat komt waarschijnlijk ook omdat Hemelvaart er tussen zat.
Ik heb het onwijs naar mijn zin! Ik mis thuis zo nu en dan ONTZETTEND, maar heb geen moment spijt van deze beslissing en wil echt nog niet naar huis. Ik heb het hier nog veel te leuk :-)

Ondertussen ben ik voor het eerst met medewerkers de straat op gegaan.
Een aantal keer per week gaan medewerkers van het Street Children Project Kumasi in tweetallen de straat op, op zoek naar straatkinderen. Om nieuwe kinderen te ontmoeten, de kinderen uit te nodigen voor het project, maar bijvoorbeeld ook om contacten te onderhouden met ouders en kinderen die al bekend zijn bij het project.
Zo komt het bijvoorbeeld voor dat kinderen door het project naar school worden gestuurd, maar zich toch telkens 's ochtends op het project melden. De medewerkers gaan dan in gesprek met de ouders/ verzorgers en bespreken dat met hen.

Ik blijf het zeggen, wat een ervaring en indrukken!!! Een ervaring die ik nooit meer ga vergeten..

Mijn eerste dag op straat:
De hulpverlener waarmee ik de eerste dag mee de straat op ben gegaan, had uitgelegd dat er zicht is op waar de kinderen zich bevinden. De medewerkers zijn bekende gezichten voor de kinderen die het project kennen, omdat de kinderen regelmatig bezocht worden. De meeste kids zagen mij dan ook al van een afstand aankomen: een nieuw gezicht!

Vooral de meiden zijn vaak in groepen te vinden. Ook i.v.m bescherming. Zo zijn er meiden die samen een 'huis' (soms niet meer dan een aantal muren) huren om zich zo beter te kunnen beschermen tegen bijvoorbeeld verkrachting.

Het eerste groepje waar wij langs gingen, was een groep meiden, die het project al kennen. Zij hadden er over gehoord en hadden toegezegd om een keer langs te komen.
Het is zo'n andere werkwijze dan ik in Nederland 'gewend' ben, dat ik zelf nauwelijks vragen heb gesteld aan de meiden via mijn collega's, maar meer heb geobserveerd hoe er gewerkt wordt.
Er wordt aan de meiden gevraagd hoe het met hen gaat en of er nieuws is.
Met de meesten ging het goed en zij maakten een vrolijke indruk.
Er wordt wekelijks met een thema gewerkt en tijdens
mijn eerste dag op straat was het thema puberteit.
De hulpverlener had het onderwerp menstruatie met de meiden besproken. De ene groep ging daar serieuzer mee om dan de andere. De meesten waren toch wel heel verlegen.
Leuk om te zien dat er meiden ook serieuze vragen stelden. Het voelde voor mij heel vreemd om dat midden op straat (soms midden op de weg) te bespreken. Aan de andere kant is dat voor de straatkinderen bekend terein en voor sommigen ook vast hun thuis. Sommigen zijn er letterlijk geboren en kennen niet anders.

De tweede groep, was een groep meiden waarvan de hulpverlener van te voren al had gezegd dat deze meiden niet geinteresseerd zijn in het project.
De meiden bleven maar giechelen, sommige meiden gingen verder met hun middagdutje en een meisje presteerde het zelfs om midden in het gesprek weg te lopen.
De hulpverlener maakte haar gesprek met de meiden netjes af. De medewerkers
proberen toch contact met de meiden te onderhouden en de boodschap naar de meiden blijft ondanks er geen interesse is: 'We are still your friends.'
Goed om te zien. Ook de kinderen die niet geinteresseerd zijn, worden gerespecteerd en de boodschap is dat zij altijd welkom zijn.

De derde groep van die dag is mij het meeste bijgebleven.
De meiden hadden ooit van het project gehoord, verder geen interesse in het project en hadden een duidelijk doel voor ogen.
De meiden komen uit een andere regio en zijn aan het sparen voor schoolgeld en spullen voor hun opleiding (Je moet in Ghana ook betalen voor de spullen waar je bijvoorbeeld mee moet oefenen. Als jij bijvoorbeeld het vak voeding hebt, moet je alle kookgerei zelf aanschaffen.).
Sommigen willen de kappersopleiding gaan doen en anderen willen naaister worden.
ZIj sjouwen spullen voor anderen tegen betaling, verkopen soms zakjes water op straat, etc.
Zij konden zelf goed uitleggen dat zij niet wisten hoelang zij er over zouden doen om het geld bij elkaar te krijgen. Dat zou 2 jaar kunnen duren, maar ook 4 jaar..
Wat wel zeker is, is dat als zij het geld bij elkaar hebben, zij naar huis gaan.

Wij zijn ook naar een groepje jongens gegaan. Opvallend is dat de oudere kinderen de jongere kinderen proberen te motiveren om naar het project te gaan.

Na wat groepen bezocht te hebben, had ik het gevoel dat er niet veel kinderen geinteresseerd waren in het project. De kinderen luisterden wel naar de uitleg over het project, maar reageerde niet heel enthousiast.
Ik had een bepaalde enthousiasme verwacht, terwijl ik ook dacht 'Waarom zouden zij dat moeten zijn? Weer mensen die het beter weten.' Zoiets?
Daar bleek niets van waar! Toen wij na onze laatste groep, naar het project gingen, zaten bijna alle kinderen die wij hadden gesproken, in de ontvangstruimte!!!!!!!!!!!!
Nieuwsgierig naar het project. YYYYEAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHH!
Super gaaf om mee te maken. Zij waren dus wel degelijk geinteresseerd, maar zijn soms ook gewoon huiverig voor wat komen gaat.
De straat kennen zij. Ik kan mij voorstellen dat dat vertrouwd voelt als je daar bijvoorbeeld bent opgegroeid.

Een medewerker vertelde mij ook dat sommigen ook niet komen omdat zij bijvoorbeeld school hebben verlaten, omdat er daar tegen hen geschreeuwd werd. Op het project volgen zij ook onderwijs en daar willen zij dan niet aan deelnemen.
Er komt dus ook een stuk vertrouwen bij kijken.

Mijn tweede dag de straat op verliep heel anders.
De tweede dag heb ik kennis gemaakt met wat oudere meiden. Kwamen op mij veel harder en soms ook wel verbitterd over.
Weer was het heel gek dat ik de taal niet spreek. De hulpverlener bleef herhalen dat ik niet Ghanees ben.
Na 2 groepen te hebben bezocht die niet echt interesse hadden, liepen wij richting de markt. (WAT IS ONZE MARKT IN NL SCHOON EN GOED GEORGANISEERD *WOW*)
Opeens zij de hulpverlener tegen mij dat als ik goed kijk, ik een groepje kinderen zie zitten.
Ik loop bijna constant met gebogen hoofd over straat, omdat ik bang ben om mijn nek te breken. Er ligt ZOVEEL rotzooi hier op straat, niet normaal. Het is bijna overal betreden op eigen risico.
Maar goed..
Terwijl ik gefocust was op de weg, zag ik inderdaad een groepje meisjes zitten.
Omdat wij op de plaats van bestemming waren aangekomen, ging ik rechtop staan, keek ik om mij heen en kreeg de schrik van mijn leven.
Ik denk dat er zo'n 500 kinderen zaten op een soort dorre vlakte met aan het einde twee (verdwaalde) eco toiletten.
Een andere vrijwilliger had uitgelegd dat deze plek door straatkinderen wordt gebruikt om onder andere te kunnen uitrusten en werk te zoeken.

Ik stond verbaasd om mij heen te kijken. ZOVEEL KINDEREN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! En eerlijk is eerlijk.. jeetje wat vies. Ik kreeg overal jeuk.
De kinderen stonden binnen no time om ons heen.
De hulpverlener had gevraagd wie het project kent en wie niet. Er gingen redelijk wat handen de lucht in.
De hulpverlener vertelde over het project en eindigde met de vraag wie er naar het project zou willen komen.
Het waren zoveel kinderen dat er besloten werd dat wij de kids die interesse hadden eerst naar het project zouden brengen en daarna terug zouden komen, om meer kids aan te spreken.

Daar gingen wij dan! Ik voelde mij net moeder de gans! whahahahaahha
Al die kids met een doek in een vierkant gevouwen op hun hoofd, met daarop hun eigen ijzeren wasteil (wordt gebruikt om spullen in mee te nemen, maar ook om je mee te wassen, etc.). Wij vormden een lange stoet naar het project. WOW!!!!!!!!!!!!!! WAT EEN MOMENT!!!
Alle slippers en tijlen werden voor de deur van het project gestald en de kids werden binnen ontvangen en geregistreerd.
Ondertussen gingen wij terug voor ronde twee.
Op het moment dat ik daar op een omgekeerde wastijl zat, te kijken naar de interactie tussen de hulpverleners en de kinderen, kwam de (voor mij) ernst van de situatie niet echt bij mij binnen.
Al die vrolijke kinderen die spelletjes met elkaar doen, de eco toiletten die direct naast het eco toilet worden geleegd (??!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!), de vuilniswagen die bij een gevoelstempratuur van 50 graden afval probeert te verwerken, slapende kinderen, werkende ouders, huilende peuters, etc. Alles gaat daar door elkaar.

's Avonds in bed dacht ik wel 'Jeetje, wat is dit???!'Een soort machteloosheid... Wat moet en kan je doen??????!

Ik heb wel het gevoel dat Samantha en ik wat betekenen voor het project. De kinderen zijn blij met de extra aandacht.
's ochtends komen zij ql tegemoet rennen. SUPER LEUK!
De collega's zijn ook onwijs leuk. Zij hebben ons echt opgenomen in hun team.
Zij betrekken ons bij de dagelijkse gang van zaken en vertalen regelmatig voor ons.
Ik had niet verwacht dat het contact maken met de kids mij zo gemakkelijk af zou gaan i.v.m de taal. Taal is belangrijk, maar niet het belangrijkste om de kinderen te laten weten dat zij er mogen zijn ;)

Het is soms nog wel zoeken naar waar de medewerkers voor open staan en wat niet of lastig bespreekbaar is.
Opeens ben ik er dan pas 3 weken i.p.v al drie weken en zal ik mijn draai daar nog wel in vinden.
De zusters (project wordt geleid door daughters of cherity) hebben al een aantal keren aangegeven dat wij kunnen bespreken wat wij goed vinden gaan en wat er anders zou kunnen.
Dat klinkt natuurlijk vreselijk mooi, maar in de praktijk werkt het net iets anders.
Ik kijk hier wel uit met overal wat van vinden en zeggen ;)
Uiteindelijk zal ik ook hier het een en ander aangeven, maar ben nog voor mijzelf aan het bedenken hoe ik dit ga doen.

Op zondag zitten wij STRAK om 6.30u in de kerk!! Mooie dienst met veel muziek.
De pastoor heeft tijdens een dienst gezegd dat homoseksualiteit niet goed is.
Werkelijk iedereen in de dienst knikte bevestigend.
Aangezien de kerk hier hoog aanzien heeft, is het niet heel vreemd dat (ik denk) een groot deel van de bevolking daar ook zo over denkt.
Op het project ben ik over die kerkdienst begonnen.
IK WERD BIJNA OPGEGETEN. Er is mij duidelijk gemaakt dat Homoseksualiteit geen onderdeel is van hun cultuur, zij het niet accepteren en dat het niet goed is.
Ik kreeg natuurlijk meteen de vraag of ik het wel goed keur.
Uitgelegd dat het in Nederland legaal is, je mag trouwen met wie je wil en ik iedereen zijn keuze accepteer en ik geloof dat je zo geboren bent. Als het voor iemand natuurlijk voelt om op hetzelfde geslacht 'te vallen', WHY NOT??!!!?!
Ik werd aangekeken alsof ik van een andere planeet kwam.
Vervolgens heb ik aan een andere medewerker gevraagd wat zij zou doen als haar zoon homoseksueel blijkt te zijn.
Dat zou einde familieband betekeken. 'Hoe moet ik dat verklaren naar mijn zus en moeder die hier wonen?!?!?' was een van de reacties.
Interessant.. interessant.. interessant..

Afgelopen was de nationale of internationale straatkinderendag.
De voorbereidingen vonden tot ongeveer 12u voor start plaats, maar uiteindelijk is alles gegaan zoals gepland.
Van te voren was besproken dat alle medewerkers van het project, met vrijwilligers van andere organisaties en studenten uit Ghana op straat zouden marcheren (klinkt erger dan het is! In de praktijk gewoon dansen! haha) met ondersteuning van een band.
Er bleek niet genoeg geld te zijn om de band te betalen, dus had de staff bedacht dat wij i.p.v van een band, wel konden marcheren met muziekinstrumenten van de kinderen!
Iedereen dacht NEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!
Samantha en ik hebben toen besloten om een deel van de band te betalen en een ander deel is betaald door een anonieme sponsor.
*GELUKKIG*

What a day.. what a day..
Wij zijn met een grote menigte vertrokken vanaf het project. Wij zijn naar drie centraal gelegen plekken gegaan om aandacht te vragen voor de straatkinderen van Kumasi.
6 van de medewerkers hebben gesproken over het project op de drie uitgekozen plaatsen.
Het doel was om de bevolking uit te leggen dat het 'gewoon' kinderen zijn, geen dieven en dat men hen zou moeten helpen (if possible) om o.a naar huis terug te keren.
In een van de vergaderingen van afgelopen week werd uitgelegd dat het meer effect heeft als kinderen bijvoorbeeld door een medewerker van de markt worden geholpen en naar huis worden gestuurd dan als het centrum dat doet.

Onder begeleiding van de politie zijn wij al dansend over straat gegaan.
Super gaaf om te zien dat steeds meer kinderen mee kwamen dansen! Er dansten zelfs een heleboel kinderen mee met hun wastijl op hun hoofd. Mooi gezicht.
Wij zijn zelfs dwars over de markt gegaan! whahahahahahahhaa :-)
Het was een geslaagde dag, om serieus nooit meer te vergeten.
Op straat kon je duidelijk zien hoe sommige mensen over de kinderen denken. Sommige kinderen kregen zelfs een klap van de marktverkopers als zij te dicht bij hun kraam stonden.
Ook waren er mensen die vrolijk kwamen meedansten en hun duim opstaken.

Ik ben blij dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen.

Nog even over het leven hier:
Alles went! Tot nu toe vind ik dat ik mij prima heb kunnen aanpassen!
Wel denk ik minstens 1 keer per dag: WIJ HEBBEN IN NEDERLAND ECHT (BIJNA?) NIETS TE KLAGEN!!!!!!

Men vraagt mij wat ik hier het meest zal leren.. als ik een woord moet noemen is dat op dit moment *dankbaar*.

Tot de volgende blog!

B.