Update :-)

Hellllooooooooooo!
De afgelopen weken weer genoeg meegemaakt, zoveel dat ik niet eens 'snel' kan opnoemen wat en ik blij ben dat ik een heleboel opschrijf. Hahahaahha ;)
Maar eens beginnen bij het project..
Ik heb het nog erg naar mijn zin op het project.
De collega's zijn onwijs leuk en ben echt verliefd op de kids. Ik vind vooral de kleintjes erg leuk.

Vorige week was ik 's ochtends juffrouw Bojoura.
In Nederland had ik tijdens de voorbereidingsgesprekken aangegeven niet fulltime les te willen geven. Als het voor een keer zo uitkomt, is dat prima, maar 12 weken lang voor de klas: NEE BEDANKT.
Achteraf is het mij goed bevallen.

3 teamleden zijn op vakantie en toen bleek er opeens niemand te zijn om les te geven. 'So the next week you and Samantha are on your own.'
Mijn reactie: 'Uuuuhhhmmmm oke???!'
Ook wel een compliment, want iedereen had blijkbaar het vertrouwen dat Samantha en ik een klas draaiende kunnen houden. Hhahahahhahaa.
Het was goed te doen.
Ondanks dat Samantha en ik de taal niet spreken en de meeste kinderen maar (zoals zij zelf zeggen) small small english spreken, hadden Samantha en ik het overzicht en ging het goed in de klas.

De klas bestaat uit 2 rijen houten banken met tafels, een kast en een krijtbord.
De meeste kinderen leren lezen/ het alfabet en de minderheid maakt rekensommen.
Opvallend dat de meeste kinderen het alfabet zo kunnen opdreunen, maar als je vervolgens vraagt of zij bijvoorbeeld een f kunnen opschrijven, verschijnt er een groot vraagteken boven hun hoofd.
Ik ben dus vooral bezig geweest met het leren herkennen van de letters. Hoe ziet de a eruit, etc.

De kinderen die kunnen rekenen, kunnen eenvoudige plus en minsommen maken en keersommen gaan bij de meesten steeds beter.
Ik vond het leuk om te doen, maar het vooruitzicht van max. een hele week en daarna wordt het weer afgewisseld met andere activiteiten, vond ik net zo leuk ;)

Wat ik leuk vind is dat de kinderen ontzettend trots zijn op zichzelf als zij iets goed hebben gedaan.
Als kinderen iets goed hebben gedaan wordt er door de rest voor hen geklapt in een bepaald ritme. Gaaf, want dat maakt hen extra trots.

Een van deze weken willen Samantha en ik een themaweek aardrijkskunde doen. De kinderen hebben geen idee wat hun buurlanden zijn en soms zelfs geen idee in welke regio's Ghana is opgedeeld.
Ook niet zo gek dat hun prioriteit daar niet ligt, als zij niet eens weten of zij de volgende dag geld hebben om iets te kunnen eten.

's middags doen wij (en blijven wij doen) een creatieve activiteit met de kinderen.
Opvallend dat de kinderen weinig fantasie hebben en vooral het voorbeeld wat wij geven nadoen.
Kinderen vinden alles eigenlijk wel leuk om te doen. Zo grappig om te zien hoe de oudere kinderen bijvoorbeeld heel netjes een kleurplaat zitten in te kleuren.

Vorige week ben ik met een medewerker de straat op gegaan om langs de school van een van de kinderen te gaan.
X. zijn moeder heeft een lichamelijke beperking en doet zittend werk op de markt. 's ochtends wordt zij door een taxichauffeur naar de markt gebracht en 's avonds brengt hij haar na zijn laatste rit weer terug nssr huis.
X. zijn moeder is arm en had geen geld om X. naar school te sturen. Ook was hij al meerdere keren van huis weggelopen om vervolgens op straat te gaan wonen.
Zodoende is hij bij het street children project terecht gekomen. Ondertussen woont X. weer bij zijn moeder en ondersteunt het project moeder door schoolgeld te betalen.

Een afdelingshoofd had contact gezocht met de mentor (project) van de jongen dat hij een aantal keren niet is geweest en schoolgeld nog niet betaald is.

Wij gingen eerst in gesprek met een docent en de jongen blijkt het goed te doen op school als hij er is.
Vervolgens werd de jongen uit de klas geroepen.
Mijn collega ging met hem in gesprek en vertaalde vervolgens wat zij had gezegd: 'Hij moet zijn best op school doen en naar school gaan. Zo niet, geef ik hem een pak slaag.'
En dat was dat! WHAHAHAHAAHAHHHHHAA.

Ook op de school rondgekeken. Een enorm gebouw met STAMPVOLLE klassen. In sommige klassen zaten ik schat zo'n 50kinderen.
's ochtends op de vergadering werd ons ook verteld dat naast het schoolgeld ook betaald moet worden voor de stoel/ tafel waar het kind gebruik van maakt. Naast de kinderen die achter een tafel zitten, zijn er vaak op scholen ook kinderen die stoelen delen, kinderen die in de gangpaden zitten of achterin de klas staan.

Ik heb wel eens dat soort verhalen gehoord, maar om dat van zo dichtbij mee te maken vind ik toch wel heftig. Hoe kan je fatsoenlijk iets leren als je oa constant moet opletten of je niet overhoop wordt gelopen?

Hetzelfde geldt voor de armoede hier.
Tijdens het werken of het dagelijkse leven hier, ben ik er niet de hele dag bewust mee bezig (ik blok het onderwerp het ook wel, want anders is het niet te doen), maar als ik ermee ben, grijpt het mij ook echt.
Als ik in Nederland zeg dat ik geen geld heb, kan ik een keer niet uit eten, niet het zoveelste paar laarzen kopen, etc. Hier niets hebben, kan betekenen dat je nog op zoek moet naar de kartonnen doos voor die nacht om op te slapen.
Zo stond er vanochtend een jongen op het project die door het project naar school is gestuurd, dus helemaal niet op het project had moeten zijn. Toen ik vroeg waarom hij naar het project is gekomen ipv naar school vertelde hij dat zijn moeder geen geld heeft voor schooleten en dan mag je hier niet naar school.
Daarnaast had hij een vieze 10 maten te grote boxershort aan met gaten, 2 halve slippers en een half versleten shirt. Ik had echt met hem te doen. Hij wil zo graag naar school, maar de omstandigheden zorgen ervoor dat hij niet kan.
Het project heeft de kinderen die pas begonnen zijn met
school en er zo bij lopen, een dag van school gehouden om kleding en schoenen voor hun te kopen: GELUKKIG.

Na het werk gaan wij met de trotro naar huis en vaak zien wij dan kids aan het werk die overdag op het project zijn geweest.
Zij sjouwen spullen voor mensen tegen een kleine vergoeding of verkopen bijvoorbeeld water.
Elke keer weer denk ik 'Wow, wat heb ik een onbezorgde jeugd gehad!!!' En toen maar denken dat ik het zwaar had als ik 's ochtends om 9u kleding stond te vouwen bij de V&D.'

Een meisje legde uit dat als zij 30 zakjes water verkoopt zij 1cedi verdient (2,35euro). Van die 1 cedi koopt zij 50 pesewas eten en de rest spaart zij om in de toekomst weer naar school te kunnen. *wow*

Het is hier trouwens regenseizoen. Het regent hier tot nu toe ongeveer 1 keer per dag ontzettend hard. Ongeveer twee weken geleden heeft het 's nachts erg hard geregend. Ik was mij niet bewust van de erge regenval tot wij de volgende ochtend op het project te horen kregen dat een collega zijn huis is overstroomd.
Een muur die het water normaal tegenhoudt, had het begeven. Toen hij zijn spullen in veiligheid wilde brengen hoorde hij kinderen krijsen, waardoor hij die naar het dak heeft geholpen. Hij is alles kwijt.
*wow*. ALLES kwijt. Hij probeerde zichzelf groot te houden, maar had het er volgens mij wel moeilijk mee: LOGISCH. Hij gaf aan dat hij blij is dat hij die kinderen heeft kunnen helpen. Dat is belangrijker dan spullen. Dat snap ik, maar toch zou ik het ook onwijs erg vinden dat ik al mijn bezittingen kwijt ben. Hij zei: 'Dit is Afrika en ik kom er wel weer. Dit is Europa niet.' Ik zou een zenuwinzinking krijgen en de verzekering bellen, maar hier is het echt opnieuw beginnen, terwijl je al weinig hebt.
Op het werk is aan collega's een bijdrage gevraagd om hem te helpen.

Nog even wat leuks..
Vorig weekend zijn Samantha en ik een weekendje weg gegaan. Wij zijn naar Nkoranza in de Brong-Ahafo regio geweest en hebben twee nachten geslapen bij het hand in hand project.
De hand in hand community is een leefgemeenschap voor mensen met een verstandelijke beperking in Nkoranza, Ghana.
De Hand in Hand Community is opgezet als een klein dorp. Twee of drie kinderen leven tezamen met een verzorger, ze wonen in feite als een klein gezin binnen de grote familie van de Hand in Hand leefgemeenschap. Iedere klein gezin leeft in een eigen kamer in één van de huisjes. Deze huisjes staan rondom een centraal gelegen terrein dat wordt gebruikt voor spelletjes, oefeningen, muziek, therapie, feesten, dansen, school, creatieve activiteiten, zwemmen en gezamenlijk te eten.

Wij hadden een klein huisje met een buitendouche en wc. Was super leuk.
Heeeeeerlijk om in de volle zon koud te douchen.
Vanuit Nkoranza zijn wij naar een soort bos gegaan waar apen leven. Met een gids en fruit hebben wij door het bos gewandeld.
Ik ben HELEMAAL lek gestoken door de muggen daar!
Super mooie natuur en de aapjes kwamen heel dichtbij, omdat zij gewend zijn om gevoerd te worden.
Alle apen die dood op de looppaden worden gevonden, worden begraven in het bos. De apen worden door de bewoners in de buurt als heilig beschouwd.

Wij zijn ook naar de Kintampo waterfalls geweest: *wow*.
Het zijn drie watervallen en in de laatste mochten wij zwemmen.
Super gaaf. Het water was bruin, maar dat kwam doordat het de afgelopen dag erg had geregend.
Ondanks het bruine water hebben Samantha en ik erin gezwommen. De stroming was onwijs sterk, maar blij dat wij het gedaan hebben. Was leuk!

Eergisteren ben ik naar de tandarts geweest. Was niet de bedoeling (wanneer wel?), maar ik had het gevoel dat een van mijn vullingen aan het lekken was.
In de meeste ziekenhuizen zit hier ook een tandarts. Ik zou naar een tandarts in een ziekenhuis in de buurt gaan, tot een huisgenoot zij dat ik daar wel eens naar buiten zou kunnen komen in een lijkenzak.
Uiteindelijk is het een prive tandarts geworden.

's ochtends stonden wij in alle vroegte voor de deur. Ik werd vriendelijk begroet en toen kwam de mededeling: 'De tandarts is er niet. Hij komt rond een uur of 14u. Als hij eerder aanwezig is, bellen wij u.'
Ik ben al aardig ingeburgerd, want ik reageerde alsof dat de normaalste zaak van de wereld is ;).
Om 13.15u werd ik gebeld dat de tandarts aanwezig is.
Toen ik bij de tandarts in de stoel lag en mijn mond open deed, trok de tandarts zachtjes aan mijn tongpiercing en zei: 'Oh wow! I like this!!!!!!!!!'
'Huh???? Excuse me?'
Hij een toon harde: 'I like that!' In mijn hoofd 5 keer gezucht, tot 20 geteld en laten gaan. Whahahahahahahahahha.
Vervolgens uitgelegd dat mijn vulling waarschijnlijk lekt. Volgens de tandarts kon dat niet, omdat mijn kiezen niet gevuld zijn.
Geprobeerd uit te leggen dat sommige kiezen met een witte vulling zijn gevuld dus het niet zichtbaar is.
Volgens de tandarts was er tussen twee kiezen een ontsteking te zijn ontstaan.
Hij spoot een vloeistof in mijn mond en duwde toen zachtjes mijn hoofd naar achteren.
In een reflex had ik sw vloeistof doorgeslikt en niet veel later zei hij dat ik het vooral niet moet doorslikken, omdat het een verdovingsmiddel is. EN JA HOOOR.... binnen 30sec tong, lippen en keel onwijs dik, waardoor ik niet meer kon slikken en een soort braakgeluiden lag te maken in die stoel.
WHAHAHAHHAHAHAHA. Nu kan ik er om lachen, maar toen dacht ik WHY ME!
Uiteindelijk heeft hij ook een vulling gerepareerd en was ik voor het bedrag van biijna een Ghanees maandsalaris klaar.
Wat een ervaring weer. ;)

De tijd vliegt echt!!!!! Morgen 6 weken in Ghana.
Ik had dit voor geen goud willen missen en ben blij dat Samantha en ik hebben doorgezet.
Men vraagt mij regelmatig of ik iets mis.
Ik mis mijn vrienden, familie en soms het goed georganiseerde leven in Nederland.
In Nederland scheld ik soms bijvoorbeeld uren op de NS, maar er is hier geen NS en ik ben soms blij als ik met twee armen en benen op mijn bestemming ben aangekomen, etc.
Ook mis ik het eten soms wel. Een lekkere antrua met rijst van ma of okersoep van pa is nu meeeeer dan WELKOM.
Aan de andere kant vind ik de levensstijl hier ook heerlijk en heb ik het voor mij (naast vrienden en familie) blangrijkste bij mij: GOOD MUSIC :-), want van de muziek hier word ik HELEMAAL GEK.
Ook schrijf ik regelmatig dingen op. Want als ik iets hier heb, is het tijd om na te denken over mijn leven in NL.

Groetjes,

B.